Darío Basso sorpréndenos unha vez máis co seu último traballo que vira ao redor da vexetación, á flora e a súa relación co corpo humano e a súa psique. Así como os románticos imprimían humanidade á natureza, aquí imprímese carne. O obxectivo é facer un repertorio morfolóxico vexetal e a imaxe achegala para ser unha porción máis do corpo do artista: a planta como un órgano.

Se todo artista que traballa en relación á natureza, establece un dialogo coa mesma, aquí estableceuse cunha intensidade e intimidade sensual. Cunha libre utilización da cor e a materia, que permite achegar a representación da natureza ao corpo e facela carnal.

En palabras de Darío Basso:

“A natureza non se observa, pertencemos a ela, é un organismo leado ao noso. É a nosa compañeira nocturna”.