Non creo que sexa posible penetrar no traballo dun artista pola simple casualidade de coincidir no mesmo espazo físico. Con todo, se estou convencido de que a mirada, como acto consciente no que poñemos a nosa capacidade intelectual ao servizo da interpretación visual, vese modificada polas experiencias dunha contorna nova, dunha luz, dun ambiente. Isto é posible que nos poida achegar un pouco máis, dun modo diferente, á obra de calquera autor.

Desde esta perspectiva os traballos de Felipe Ortega teñen algo de determinismo enfrontado co azar e, por extensión, co caos. Por unha banda, o debuxo, base esencial do seu estilo e linguaxe, fixa a realidade aos límites dos seus contornos. Nada se pode saír dese marco que, con firmes sombreados, parece concretar a natureza dos obxectos, describilos nas súas formas, cores e texturas. Por outra banda, as súas paisaxes de fondo, creados a base de sombreados fluídos, de trazo curto e decidido, introducen unha tensión creativa, emotiva nos seus traballos. O estable, o concreto aséntase sobre un fondo fluído, dinámico, no que as aparencias empezan a confundirse e a atmosfera creada adquire acentos fantasmales, máxicos e de fantasía, que supera a primeira impresión de algo meramente decorativo e artificial.

Juan M. Monterroso Montero