Alleo como sempre ás tendencias, cada exposición de Ramón Conde é concibida como unha narración temática e nesta ocasión se inmersa no territorio do subconsciente, dos soños, das imaxes delirantes e de todo o que poida saltarse o control racional, utilizando para iso unha linguaxe surrealista, desafiante e provocador que apela ao absurdo, ao exótico, ao primitivo e mesmo ao cómico, liberándose de prexuízos e ideas, gozando sinxelamente da acción de crear.

Partindo de que en nosa mesma esencia posuímos dous cerebros e que adoitan expresar sentimentos e posturas opostas, as obras de Ramón Conde postúlanse con ideas contrapostas e móstrannos personaxes en actitudes inquietantes, ou mesmo outros coa súa cabeza no abdome, nunha evidente chiscadela ao feito real de que as neuronas comparten o seu aloxamento tamén no estomago coma se fose un segundo cerebro.

Sen dúbida as esculturas que Ramón Conde móstranos cumpren o seu obxectivo de sorprendernos e facernos reflexionar sobre nós mesmos e a forma de percibir as nosas vivencias.